Vriendin Els belde me met het bericht dat ze heel slecht nieuws had: onze Cock had een zware hersenbloeding gehad. Ongeloof. Nee dat kon niet, onmogelijk. We weten allen dat een ieder ellende krijgt bij het vorderen der jaren, ja iedereen, maar niet Cock, zeker niet Cock. Onmogelijk. Een dag later al bleek Cock overleden.

Ik leerde Cock kennen in de tijd dat ik op het Oosterhoutse stadhuis werkte. Een nakomeling van Learbuch meldde zich met de vraag of er niet eens aandacht besteed kon worden aan deze Oosterhoutse schilder. Er kwam contact tot stand met Cock met als resultaat een boekje over deze schilder, en een archief vol met afbeeldingen van zijn schilderijen, keurig gearchiveerd. Vanaf dat moment was Cock in mijn leven, en ze bleek niet van plan uit mijn ambtelijk leven te verdwijnen. Een ieder kent haar boekenproductie en andere, vele tekenen van een over-actief Oosterhouts leven.

Ook buiten het ambtelijke kregen wij een klik. Cock bleek een kordate vrouw; geen uitdaging was haar te groot; ze bleek ook nog eens gezegend met een goed stel hersenen en een verfijnd gevoel voor politiek. En ook nog eens voorzien van heel veel charme. Maar... zoals zo vaak bij grote en stevige bomen, was er daaronder niet altijd genoeg licht voor ander groen.

Cock, een geweldige vrouw, een grootse vriendin. Gelukkig is Cock na haar onfortuinlijke hersenbloeding verder lijden bespaard gebleven. Cock was zeker een mens die niet geboren was voor afhankelijkheid.

Mooie herinneringen zijn en blijven ons deel.

Pieter de Bruijne