Oons vaoder en moeder hadde ’n bizondere vriendeclub. Daor zaate me wè types tuuse. De kroôn spande Fraans Wilmont, ’nen bekende pianist-ùrgenist in Wolluk. Es-t’r iets te dóén was op muziekgebíéd, dan was Fraans van de partij. Hij was te vijne aachter de vleugel bij uitvoeringe van de liedertòffel en op ’t kerkùrgel bij trouwerije of uitvaorte – ’t mòkte Fraanse ammel niks uit.
Z’nen bungeloo in de Acaciastraot hiette Canna Canora. In ’t Iteljaons beteêkent dè ‘Zingend Ríét’. ’t Kan nie nòr z’n vrouw zen genoemd, want die hiette Sjaan. Mer zinge deeje ze meej d’r alle aaltijd.
Ik herinner me ’ne verjaordag bij oons thuis. Fraans kroop aachter de piaonoo. Oonzen oôme Chriest van Osch, ùrgenist van de Mariakerk in Besoôye, vond dè-tie z’n èège nie onbetuigd kon laote, duus die sjarterde de manne om z’n huiskaomer-ùrgel meej te gòn haole. Meej ’n man of zes hebbe ze midden in de naacht dè zwaor kreng gesjouwd van de Van Heijstlaon naor de Van Vessemstraot. ’t lang-zal-tie-leeve wier efkes laoter uit volle bòrst gezonge, onder begeleiding van piaonoo én ùrgel.
D’r gebeurde wel meêr raor dinge in die vriendegroep. Op ’ne verjaordag bij Fraanse hai-tie z’n petoffels nòst d’n oopen hèèrd staon. ’t Was winter, duus ’t vuur knapperde vroolijk. Wim Suermondt, de Wollukse kunstenèèr, die ok op ’t feêstje was, vond die sloffe zoo lillijk (en hij ha-t’r verstaand van) dè-tie ze mer in d’n oopen hèèrd goôide.
Dè deej aon de vriendschap verder niks aaf. De vòlgenden dag ginge ze gewoôn wir nòr ’t Moller, waor Fraans muziek- en Wim teêkenleêraor was. Es kijnd zaat ik bij allebaai ’n paor uur p’r week in de klas. Fraans was ’nen bizondere leêraor. Nooit ging iets normaol. Tijdes ’n les vroeg-tie ’ne keêr aon oons ofdè we wiese hoe moderne muziek klonk. ’t Aantwoord gaaf-ie gelijk. Hij begon meej z’n knùste en ellebooge kaaihard op de toetse van de piaonoo te beuke. Efkes laoter vloog de deur oope en conrector Adang ríép in de deuroopening: ‘Zijn jullie nou helemaal be-!... Och, sorry, meneer Wilmont, ik wist niet dat u het was.’
Fraans hai al nooit platgetreeje paoi bewandeld, mer toen-ie wet aawer wier, begon-ie écht van ’t padje te raoke: hij wier dement. Muziek zit díép, net es taol en spraok. Mer alles d’r omheene wor steeds minder. Hij spulde nog góéd, mer ze moesen ’m haolen en brenge, en iemand moes nòst ’m blijve zitte en van elk nummer de bladmuziek vur z’n neus zette. En dè ging ’nen heêle tijd góéd, tot bij ’n uitvaort in de Clemenskerk in Bork. Fraans hai hil de mies keurig gespuld wè-t’m vurgezet wier. Mer aon ’t èènd van de mies, terwijl de pestoôr meej de kiest de kerk uit líép, trok Fraans alle registers oope en spulden-ie spontaon – en vol oovergaove – lang-zal-tie-leeve.
Dè was z’n leste mies. Daornao hebbe ze’m mer nie mir gevraogd.
Ferdi Labordus (Baardwijks)