We zen ’r ’n tedje nie gewiest, mer nou zemme wir himmel truug en vurloôpig blijve we nog wel efkes, hor! Dees week niej alleên ’n teêkening mer ok ’n verhòltje van Fraanse.

Laot ik vuropstelle dè ik niks meej bossen en brenneetels heb. Ik lig líéver meej ’n wèèrme krèùk in m’nen èègesten iepert. Toen ik van de week ùt verveel òn ’t oprèùme was, kwaam ik ’n klèèn grúún petje teege van vruuger, ùt m’ne tèèd es welp. ’t Waar net ofdè’k iets gevonde hai wè’k al lang kwèèt waar. En dan schiette tòch ’n bietje vol es ge oew verleeje wè kant oppoetsen en denkt òn de verkenners.

Hoe ies’t allemaol begonne? Vruuger waar d’r vur kender nie zo veul te dóén. Wij jonges dinne wè voetballen of haktòlle, en de meskes touwkespringe of meej de pop speule. ’t Waar duus ’n gòdsgeschenk ded oonze kappelaon zondagsmiddags filmkes draaide van d’n Dikke en d’n Dunne en van Rin Tin Tin. ’t Waare echt letterlijk en figuurlijk stomme films, mer ge waart ’r meej van de straot.

In de pauze kreege we ranja en dè wier rondgebròcht dur verkenners. Die han moôi hoei, lèère ríéme meej koopere gepse en van die flòssen òn d’r kouse. Dè wo’k ok wel! Duus vroeg ik òn oonze paa ofdè ik bij de welpe mocht. En die waar mer wè te blij det dieje schèèterd van hum wè lef bijgebròcht wier. Vur m’n kemuunie kreeg ik van m’n peetoôm en -taante ’t petje en ’t truike, en van m’n aauwlui de brèùn broek en kouse. M’n oopa hai ’ne moôie stòk ùt de bosse gesneeje.

Ze leêrde me daor bij de welpe alleraande kneûpen leggen, en ’t verschil tuuse ’nen boôm en ’ne strèùk. Al rap mochte we op kaamp bij ’nen boer in de klaai. Daor ginge kooksters meej en tente waor we in mosse slaope. Gewoôn op de grond, daor wierde hard van. Oewe rug zeker...

Oons móéder ha bij De Wit in Schendel nog ’ne gewatteerde slaopzak gekòcht, survivalproof en wòtterdicht, model Mount Everest. Nou, moôi nie duus! ’n Pòr aauw deekes wiere meej heêle groôte spelden òn mekaore gemòkt en daor moste’t meej dóén. M’n mesjesterse brèùn broekske diende es kuuse. È ge ’s mèèrges opstond, waar oew gezicht net ’n waofelèèzer.

Op zeekere naacht ha’k wè ligge woelwaotere en waar ik meej m’n kniejes in ’nen brenneetel terechtgekoome. Ik ston vol meej witte bultjes en ’t jukte verrekkenes. Oons aakela zaag ’t en di-t’r wat spìèrs op. En ’t hielp nog oôk!

Frans Oosterwaal (Kaatsheuvels)