Ik zal u de Sinterklaas proberen te schetsen, die mijn geloof in het fenomeen Goedheiligman, als vijfjarige reeds danig op de proef stelde. In Raamsdonksveer presteerde men het om in de jaren zeventig de slechtste Sinterklaas van Nederland door de straten te jagen.
Waaraan voldeed hij dan om die oneerbare titel te bereiken? Allereerst was de Veerse Sinterklaas anders dan andere Sinterklazen. Hij bestond dan wel uit een mijter, een baard, een tabberd en een staf, maar deze onderdelen vormden geen eenheid. Sterker nog, het leek alsof de Veerse Sinterklaas uit losse onderdelen bestond, die gelukkig wèl allemaal dezelfde kant op gingen. Daarbij was de Veerse Sinterklaas heel klein. Op zijn schimmel zittend leek het nog heel wat. Maar als hij eenmaal op de grond stond, bleek het niet meer dan een mijter en een paar schoenen. Daarom bleef hij liever op zijn paard zitten. Ook bij huisbezoeken. Wat niet altijd in dank werd afgenomen door de gasten die hem hadden uitgenodigd.
Dan de baard. De baard van de Veerse Sinterklaas was een op zichzelf staand verschijnsel. Als je de Veerse Sint zag dan had je altijd het idee dat ie achter de baard aanliep. De baard ging als het ware voor hem uit. De mensen zeiden dan ook vaak: ‘Daar komt de baard van Sinterklaas aan, dan zal de Sint zo ook wel komen’. Zijn baard was ook veel korter dan van andere Sinterklazen. Het verhaal ging dat hij er een stuk had afgeknipt, omdat ie een keer in de emmer had gehangen toen hij de pakjesboot moest teren. Dat moesten wij dan geloven. Maar jaren later kwamen we er achter dat het heel anders zat. Sinterklaas was namelijk een keer betrapt door zijn vrouw, op het moment dat ie met een roetveeg-griet (meisjespiet) in bed lag. Verder had onze Sint ook altijd een baard in z’n keel, maar dat waren we gewend. Daarnaast droeg hij, in tegenstelling tot de traditionele Sinten, een witte mijter. Ouders maakten ons wijs dat ie daarmee altijd het plafond witte in zijn paleis in Spanje.
Verder was het ook bekend, dat Sinterklaas vaak een week eerder in Raamsdonksveer aankwam, dan in Nederland. Je moest je als ouders zijnde in de moeilijkste bochten wringen om dat aan je kind uit te leggen, die een week later de intocht van de tv-Sinterklaas zat te bekijken. In Raamsdonksveer organiseerde men ieder jaar een Sinterklaasfeest dat zijn weerga overal kende en de gemiddelde leeftijd van de Veerse kinderen, die nog in Sinterklaas geloofden, terugbracht tot twee jaar. Deze leeftijd bleef maar zakken en in 1977 werd zelfs de eerste baby geboren die al niet meer geloofde.
Ik was dus zelf ook al vroeg genezen van de Sinterklaasfabel. Ook ik kwam als kind zijnde in aanraking met dit gedrocht. Ik was nog maar een kleuter en had nog nooit zo’n slechte Sinterklaas gezien. Ik ben huilend naar huis gerend en heb thuis eerst eens in de atlas gekeken, of Spanje eigenlijk wel bestond.