Daar was ie dan weer eens, ‘onze eigenste’ Aron Raams. De laatste keer dat wij hem hier in actie zagen was samen met broer Gersom tijdens een benefietavond voor Leergeld. En waar we het vorige week over een ‘vette’ bluesband in Oud Brabant hadden was dit keer de Kluiz in de Bussel plaats van handeling voor niet alleen een eerbetoon aan zijn held John Scofield, maar ook aan zijn ouders.
Voor de tweede keer in het bestaan van de Kluiz-jazz was de kleine zaal met dik 200 men-sen compleet uitverkocht. Het barstte er van de familie Raamsen en aanverwanten, maar ook drummer Marc Schenk had zijn Oosterhoutse fans meegebracht.
Je hebt letters en die kun je in miljoenen combinaties op volgorde leggen. Dan krijg je woorden en zinnen. Zo is het met noten ook gesteld. Je hebt hele, halve, kwarten, achtsten en volgens Aron zelfs vuile. Ook daar weer miljoenen mogelijkheden. Sommige mensen zien die vuile noten als dissonant, anderen weer vinden ze spannend. Aron is een kunstenaar in het gebruik van al die mogelijkheden en zijn evenknie op Hammond Arno Krijger (slechts één letter in de volgorde van hun voornamen verschil) is dat al evenzeer. De wonderlijkste combinaties toveren die twee tevoorschijn, onder andere ook te horen in een blues van Peter Bernstein en in Secret Champ van Jesse Ruller, daarin natuurlijk lekker functioneel bijgestaan door bassist Sven Happel. De stukken Oh daddy-o! (ode aan zijn vader) en Unspoken (voor zijn moeder) deden de zaal compleet stil vallen, zo dat al nodig was.
Aron is ook degene die deels het programma van de Kluizjazz in elkaar zet, samen met Norbert Sneijers en Charlotte Louwers.
Niks te zeuren dan? Ja, natuurlijk wel. Vrij massaal werd gevraagd om een nummer van Rob de Nijs, maar daar werd geen gehoor aan gegeven. “Die houden jullie tegoed”, aldus de grapjurk.
evr
(foto Casper van Aggelen)