Het vond plaats op de plek waar hij door de Sicherheitsdienst werd afgevoerd, de Paulusabdij. Niet lang daarna werd hij gefusilleerd. Dat ‘verhaal’ werd door Wilma Wagenaar opgetekend en terwijl ze dat vertelde ontstond er een soort opera, gespeeld en gezongen door een gelegenheidsensemble onder leiding van Gabriele Petouchoff. En jazeker, als je de Matthäus-Passion ooit een keer beu raakt dan is dit een zeer waardige vervanger.
De dodenherdenking op 4 mei had amper stemmiger gekund. Dat de abdij ten tijde van de Benedictijnen met kerstmis altijd al enkele jaren tevoren was ‘uitverkocht’ is begrijpelijk. Ook al ben je alles behalve gelovig, dan nog kreeg je hier het kerstgevoel.
Het eerste lied werd gezongen door een soort scola, mannen die in het Latijn zingen. Maar dit koor herbergde later ook dames en sjonge, wat klonk dat allemaal mooi.
De solisten lieten steeds een van de leden van de verzetsgroep horen. Die groep, onder leiding van Kerssemaker, maakte kaarten van de vliegbasis in Gilze. Je mag er natuurlijk niet mee lachen, maar toen Wilma zei: ‘Na het vonnis was Kaarssemaker twee dagen van de kaart’. De pater was daar al maandenlang in het geheim mee bezig. Maar hier werd het natuurlijk anders bedoeld. En ja, het zal je maar gebeuren. Hij sloot echter (een soort van) vrede met zijn lot en dat bleek ook onomkeerbaar.
Een paar weken geleden werd het verhaal over pater Kerssemaker ook al verteld, toen in de basiliek. Maar de spanning die daar in de muziek en in de verstaanbaarheid zou hebben moeten doorklinken kon niet in de schaduw staan van wat zich hier zondag afspeelde. Of er een reprise komt is de vraag, maar van ons mag het.
evr
(foto Casper van Aggelen)