Het begon als een middag waarin alles moest. Geen ruimte voor fouten, geen marge voor twijfel. In de derde wedstrijd van de halve finale-serie om het Nederlands kampioenschap in de KNBSB Hoofdklasse stond Oosterhout Twins met de rug tegen de muur. Na twee verliespartijen tegen HCAW in de best-of-five, was dit het moment: win or go home. Wat volgde was een honkbalthriller van bijna vier uur waarin de mannen uit Oosterhout tot het uiterste gingen. Ze vochten als leeuwen, sloegen als reuzen, stonden als een blok achter elkaar. Ze kwamen van ver, sloegen terug, gaven alles. Maar soms, heel soms, is zelfs dat niet genoeg.

Het begin was een vroege storm. De Bussummers waren vanaf de eerste slagbeurt messcherp. Met drie punten in de eerste vijf innings namen zij een comfortabele 3-0 voorsprong. De Twins leken even naar adem te happen. Een hard werkende Wyatt Lankford hield de schade beperkt, maar aan slag viel er weinig te vieren. De Bussumse defensie stond als een huis.

De explosie

In de zesde inning veranderde alles. Alsof er een lont in het kruitvat werd gestoken, volgde een ware orkaan aan honkslagen. Raillison Bentura en Terrence Garcia openden met honkslagen waarna Dion Frank zich opofferde met een stootslag. Daarna kwamen Nando Mostaert, Daan Verpaalen, Gijs van Zalingen en Thijmen Peters allemaal door met degelijke honkslagen. Bentura bekroonde de ontploffing nog met een heel diep geslagen sacrifice fly. Van 0-3 naar 6-3. De bank van Twins ontplofte. Dit was wat playoff-honkbal zo prachtig maakt: onvoorspelbaar, emotioneel, rauw.

Antwoord uit Bussum

Maar de euforie was van korte duur. Alsof het script was geschreven door de honkbalgoden zelf, bracht HCAW in de gelijkmakende slagbeurt ook weer drie punten binnen. Oplopende druk op de Oosterhoutse ploeg leidde tot vrije lopen en rake klappen van onder andere Jair van Borkulo en Victor Draijer zetten de wedstrijd weer in balans: 6-6. Alles lag weer open.

Twins rechtte opnieuw de rug. In de zevende inning sloegen ze keihard terug. Dion Frank kreeg 4-wijd, Nando Mostaert kwam door met een hele diepe double, Daan Verpaalen kwam op het honk door een fout. Een double van weer Thijmen Peters, een hit van Bentura en een catchers interference brachten het momentum volledig naar de Oosterhoutse kant. 4 runs in één inning. 10-6. Een marge die aanvoelde als de bevrijding.

De dug-out gierde van de adrenaline. Dit was de spirit van het seizoen, gevangen in twee opvolgende offensieve innings. Het seizoen van het nieuwe roster, van teruggekeerde jeugdspelers als Nando Mostaert en Mauro van Mook, van jonge doorbrekers als Faas Sluijter en Thijmen Peters, van de ervaring van Bentura en Garcia, van leiderschap, van lef.

Zoals het een groot team betaamt, gaf ook HCAW niet op. Puntje voor puntje knabbelden zij aan de voorsprong. In de achtste inning werd het 10-9. De spanning was om te snijden. Coach Ushy koos voor Owen Vanthillo om ook de laatste inning eruit te slepen — een werper met lef, vuur en branie, maar ook met druk op zijn schouders.

De fatale negende

De negende inning begon goed. Eén snelle nul. Oosterhout rook de zege. Nog twee nullen te gaan. Dat was alles. Maar toen keerden de honkbalgoden zich alsnog tegen de Oosterhouters. Vier hele spannende at bats van Van Borkulo, Draijer, Madera en Martina volgden.

International Jair van Borkulo nam tot tweemaal toe risico om een strikeout te pakken, maar kroop door het oog van de naald doordat de plaatscheidsrechter een close call naar de slagman liet vallen. Vier wijd. Van Borkulo op de honken. Catcher Dion Frank en Owen Vanthillo waren ontgoocheld. Daardoor vond Vanthillo de zone niet meer en walkte ook Victor Draijer. De druk steeg. Alex Madera werd nog uitgeschakeld Twee nullen. Twee lopers in scoringspositie. Eén uit nodig. Eén pitch misschien. En toen… Brendly Martina.

Een duel dat alles in zich had. Vallen of zegevieren. En Martina, die nog ontsnapte doordat twee op fout gebied geslagen ballen net buiten het bereik van Dion Frank en Terrence Garcia vielen, sloeg de 7e pitch van de slagbeurt door het midden. Nando Mostaert dook. Mis. Het was raak voor HCAW. De bal sprong het outfield in, de punten kwamen binnen. 11-10. Game over. Seizoen over.

De Twinners vielen op hun knieën. Letterlijk. Sommigen staarden naar de grond, anderen in het niets. Stilte. Pijn. Het heroïsche seizoen 2025 eindigde daar in de Rob Hoffman vallei.

Maar wat een seizoen was het. Een jaar waarin het Stadion vaker dan ooit volstroomde met fans, waar kinderen handtekeningen vroegen aan de spelers en waar honkbal leefde in Oosterhout. Met als hoogtepunt 500 man publiek afgelopen zaterdag tegen HCAW.

Deze nederlaag was pijnlijk. Onterecht, misschien wel, misschien niet. Over 3 wedstrijden was HCAW echter beter. Maar Oosterhout Twins kijkt niet achterom. Integendeel. Het vuur is niet gedoofd. Het laait juist op. De tranen die de spelers lieten op het veld zijn weer gedroogd. De lessen nederigheid, weerbaarheid en doorzettingsvermogen gaan mee naar volgend seizoen.