Slotjes-midden, zo heet d’n Besterd op z’n allerdeftigst. Het was ooit een broeinest van muzikanten. Vaak leerden ze elkaar spelen, want H19 bestond nog amper. Pianoles kon je krijgen van de ‘ouwe Van Bommel’, dat was het wel zo’n beetje. Noud Koevoets trommelde er zondag een aantal bij elkaar in de Schelptuin en het was er drukker dan het er ooit geweest is.
In het publiek ook Kaz Lux, ooit zanger van The Screamers, waarvan ook nog enkele leden op zouden treden. Maar ook Yuki Kempees, zoon van en enorm bekend door zijn groep Kriss Kross die zijn pa aan kwam moedigen. Kortom één grote reünie.
AI
Noud zelf opende het concert met enkele klassieke gitaarstukjes, gevolgd door Ron Kempees. Alleen al dat Ron optrad mag je een unicum noemen, want hij treeft zelden op. Maar voor dat soort muziek is de Schelp eigenlijk alleen geschikt als er een publiek zit dat daar ook echt voor komt. Nu stierven die iele klanken, hoe goed ook, weg in het geroezemoes en geouwehoer, want verreweg de meeste mensen kwamen voor The Grapes, ooit RAM, ooit Get Back. En verdomd, de vier overgebleven leden hebben weinig ingeboet aan kwaliteit. Hun overleden sologitarist Jan Scherders werd er via kunstmatige intelligentie zelfs nog even bij gehaald. Mooi eerbetoon, ook aan The Beatles.
Na de pauze een soort sessies van muzikanten die dus ooit deel uitmaakten van The Screamers en The Watts. Toen die nog jong waren vielen de meiden zowat flauw bij de allereerste toon. Dat gebeurde nu niet, helaas. Zelfs Hettie van Bekhoven hield zich in. Piet van den Bosch, Harrie Bruers en natuurlijk Noud zelf vormden een deel van die sessies. Wel een tip nog: Laat iemand ‘van buitenaf’ het geluid doen, een soort klankregisseur, en zet die ergens midden in de tuin met zijn mengtafel. Dat zal het geluid zeker goed doen.
En nee, saté was er niet. De weersverwachting was dermate slecht dat dat risico niet kon worden genomen. Dat bleek achteraf enorm jammer, want de weergoden hielpen een geweldig handje mee om dit concert tot een succes te maken. Op naar het volgende.
evr
1.
2.
3.
(foto’s Casper van Aggelen)