Als het Zoldertejater af wil van zijn klucht-imago dan is dat zeker gelukt, maar lijkt sinds een paar jaar toch een beetje naar de andere kant door te slaan. De schrijver van de teksten (Jorg van den Kieboom - 35) lijkt enorm te houden van emo-tv. Dood, dementie, overspel … Maar wellicht is dat een generatie-ding, allemaal opgevoed door juffen.
Het gaat om een huis vol herinneringen. De een wil ze bewaren, de ander wil ze weggooien. Babs speelt de hoofdrol, verdeeld over drie generaties en ook drie actrices (in totaal 40 jaar – dat was ooit hooguit één generatie). Een familie maakt de balans op tussen toen en nu, tussen blijven en loslaten. Generaties lang worden dezelfde woorden uitgesproken – of juist ingeslikt. Maar wat blijft er echt over als de tijd zich herhaalt?
Huilarisch
De voorstelling (zaterdag een nagenoeg uitverkochte kleine zaal, zondag dik de helft) werd geregisseerd door Wim Hendriks en die is/was in goeie handen, zoveel was zeker. Maar alles speelt zich ook werkelijk af in die ene huiskamer. Soms staan er verhuisdozen omdat ma alles wilt opruimen (“Als je maar weet dat ik niet naast hem ga liggen.” Oh, dan steken we jou in de fik.), soms omdat pa aan het dementeren is en naar een verpleeghuis moet. “Ik ga een reis rond de wereld maken.” Ook komen er geheimen aan het licht, zoals het vreemdgaan van manlief met ene Petra. Die scène wordt in het bijzijn van de (overigens volwassen) kinderen uitgeknokt. De een vindt het prachtig, ondergetekende mist dan toch de fysieke actie. Goed, een raadsvergadering is saaier, dat dan weer wel.
De dynamiek van het stuk speelt zich dus af in de letters. Het geheel zou je huilarisch kunnen noemen, want er wordt echt wel gelachen. De ondertoon daarvan is echter van behoorlijk trieste aard.
De inhoud moest je dus aanspreken, de manier waarop die gebracht werd was knap, dat zeker. En omdat je van het Pieterpad ook niet kunt zeggen waarom de ene etappe mooier is dan de andere (omdat lelijke etappes er juist voor zorgen dat je de andere mooier vindt) en onze zomer er nooit zou zijn zonder de winter gaan we ook geen namen noemen. Mooi clubke, lekkere avond (in mijn geval).
evr
(foto’s Casper van Aggelen)